66 / Mr. 4 2024 SURINAME Suus Pesch, in het dagelijks leven werkzaam bij het gerechtshof Amsterdam, begeleidde samen met een collega een groep Surinaamse strafrechters in opleiding. Ze kreeg in vier maanden heel wat mee van het (juridisch) leven in Suriname, en moest er wel even aan wennen om constant ‘meester’ te worden genoemd. 0nder de vlag van het EU-project Strengthening to the (criminal) justice system in Suriname kreeg ik de kans om vier maanden als praktijkbegeleider voor strafrechters in opleiding te werken. Een jaar eerder bezocht ik het land ook, om twee maanden ‘schrijfjuristen’ te begeleiden. Een hernieuwde kennismaking dus, dacht ik toen ik op het vliegtuig naar Suriname stapte. De gedachte om het natte Nederland even te verlaten, klonk me als muziek in de oren. Maar inmiddels weet ik écht wat regen is. Het regenseizoen hier in Suriname is net voorbij en de straten zijn in no time ondergelopen. Ik loop elke dag naar mijn werk, en na een flinke hoosbui betekent dat: tot aan mijn enkels door het water lopen. WERKPLEK De cultuur is hier anders dan bij het gerechtshof in Amsterdam. Daar lopen we geregeld bij elkaar binnen voor overleg en een informeel praatje. Dit is niet zo in Suriname. Zo spreekt iedereen mij aan met ‘meester’. De deurwaarder (die de zaken uitroept op zitting) zag mij in het weekend lopen en riep heel enthousiast ‘meester!’. Ik hoorde het in de verte wel, maar het drong reizen door Suus Pesch
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=