MR. 5 2025 / 53 reizen “HET BIJWONEN VAN ZITTINGEN GAF ME NIEUWE IDEEËN HOE HET IN NEDERLAND BETER KAN” GAAT U BINNENKORT OOK OP REIS, OF WERKT U IN HET BUITENLAND? MAIL ONS: REDACTIE@MR-MAGAZINE.NL gen in diverse Australische rechtbanken gaf me nieuwe ideeën over hoe het in Nederland beter kan. De mooie gesprekken met de gepassioneerde professionals van de vrouwenopvangorganisaties waren helend. Hun energie, onze gezamenlijke missie, het toetsen van ideeën − het was ongekend fijn om aan de andere kant van de wereld gesprekken te voeren zonder de waan van iedere dag. Australië zelf voelde ook direct vertrouwd. ‘No worries’ was na onze eerste reis zo’n acht jaar geleden al aan me blijven plakken en is nooit meer uit mijn standaardvocabulaire verdwenen. INTIEME TERREUR EN KINDEREN Ik ging erheen om een workshop te geven over intieme terreur en kinderen – een onderwerp dat in Nederland maar mondjesmaat wat aandacht krijgt en ook wereldwijd nog te vaak wordt onderbelicht. Intieme terreur is geen ‘echtelijke ruzie’, maar een eenzijdig geweldspatroon van controle, intimidatie en angst. De kinderen die daarin opgroeien, leren de taal van macht en onderwerping nog vóór ze goed en wel kunnen praten. Dat is buitengewoon schadelijk. Alleen al omdat het ze weerhoudt te worden wie ze zijn. In Sydney zaten 1200 professionals uit zestig landen bijeen om te praten over hoe we dit soort schadelijke patronen kunnen doorbreken. Ik bezocht daarnaast interessante workshops over digitale terreur, over death reviews na femicide en ook over de ongebreidelde toegankelijkheid van pornosites en wat dit betekent voor de seksualiteit van meisjes en vrouwen. De beken- de auteur en activist Jackson Katz was uit de VS overgevlogen om zijn visie op de rol van mannen te delen. Duidelijk werd dat veiligheid van vrouwen en kinderen nog lang niet overal ter wereld hoog op de agenda staat. In Nederland is dat ook nog niet zo, al lijkt dat te gaan veranderen. Daar was vooral een lange zomer vol vermoorde vrouwen voor nodig. Triest, maar waar. DE OPENBAARHEID VAN HET FAMILIERECHT Naast het congres bezocht ik rechtbanken om de Australische familierechtpraktijk van dichtbij mee te maken. Ik sprak met diverse advocaten en bezocht familierechtzittingen. Wat me direct raakte was de openbaarheid. Iedereen kan binnenlopen. Zittingen zijn openbaar, tenzij er een zwaarwegende reden is om dat te beperken. Ik ervaarde wat openbaarheid kan betekenen: het geeft rekenschap, het dwingt tot zorgvuldigheid. Wat ook direct opviel waren de vele vragen die de rechters stelden over huiselijk geweld. Daardoor was ook al snel zichtbaar wie er zat te jokken en wie niet. Het strategische gebruik van de getuigenbank waar partijen zelf soms werden ingezworen om hun verklaring af te leggen was indrukwekkend. Ik begreep later van de griffier dat alle zaken van meineed worden vervolgd. Dat is geen garantie voor de waarheid, maar dwingt mensen wel goed na te denken over wat ze verklaren. EERBETOON EN ONGEMAK Voorafgaand aan het congres in Sydney hadden we drie weken van kunst, cultuur en natuur. We bezochten Canberra, Melbourne, Uluru en Alice Springs en vooral die laatste plek maakte diepe indruk. Niet vanwege de toeristische attracties, maar vanwege de aanwezigheid van oorspronkelijke bewoners die overal doelloos rondhingen. Een stadje in verval, zoveel was duidelijk. Later vernam ik dat slechts drie procent van de inheemse bevolking werk heeft. Niet omdat ze niet willen, maar omdat ze overal worden gediscrimineerd. In schril contrast daarmee stond het feit dat iedere lezing op het congres en ook elders ieder openbaar moment begon met een vast eerbetoon aan de oorspronkelijke bewoners van Australië: “We acknowledge the traditional Owners of the land on which we meet, and pay our respects to Elders past and present.” Een mooi ritueel, maar een pijnlijk lege huls als je kijkt hoe dat respect en die erkenning in het dagelijks leven geen handvatten krijgt. WAT BLIJFT HANGEN Ik ga het missen. De natuur, de ruimte en de kleuren. Het plezier dat we hadden met de 23-koppige Nederlandse delegatie uit de vrouwenopvang. Ik voelde me als advocaat eventjes één van hen. We deelden wat het betekent om iedere dag geconfronteerd te worden met ernstig geweld, en toch licht te blijven. Misschien was dat wel het mooiste van de hele reis: weten dat je er niet alleen voor staat. Dat er wereldwijd ongelooflijk veel mensen zijn die zich inzetten voor een wereld zonder huiselijk geweld. Toen ik thuiskwam lag het nieuwe boek over intieme terreur Met liefde heeft het niks te maken van collega’s Ingrid Vledder en Ariane Hendriks op mij te wachten. Een mooiere thuiskomst kon ik me niet wensen. Het bevestigde wat ik in Australië ervaarde: de strijd tegen geweld is nog niet gestreden en die strijd doet ertoe. Ik blijf nog even. • JOLANDE TER AVEST is familierechtadvocaat bij Avest Advocaten in Utrecht. Jolande ter Avest tijdens de workshop
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=